Bad Company

"ผลรวมของความกลัวทั้งหมด" อย่างหนัก นี่คือ "Bad Company" ของ Jerry Bruckheimer ซึ่งเป็นภาพยนตร์อีกเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับเมืองในอเมริกาที่ถูกคุกคามจากการระเบิดของอุปกรณ์นิวเคลียร์ที่ถูกขโมยมา เรื่องนี้เป็นแอคชั่นคอมเมดี้ อาจมีวันที่รอยยิ้มจางหายไป เพื่อให้แน่ใจว่าภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างก่อน 9/11 (และการเปิดตัวในฤดูใบไม้ร่วงปี 2544 ดั้งเดิมนั้นล่าช้าด้วยเหตุผลที่ชัดเจน) แต่ก่อน 9/11 ก็ชัดเจนว่าการก่อการร้ายด้วยอาวุธนิวเคลียร์เป็นไปได้จริง ในขณะที่ "ผลรวมของความกลัวทั้งหมด" เกี่ยวข้องกับเรื่องกึ่งจริงจัง (จนถึงตอนจบที่ไม่เหมาะสมอย่างน่าประหลาดใจ) "Bad Company" กลับใจอ่อนกว่า โฮ โฮ.

อุปกรณ์นิวเคลียร์เป็นเพียง McGuffin เท่านั้น มันสามารถเป็นอะไรก็ได้ ตราบใดที่คนเลวต้องการและคนดีต่อสู้เพื่อกันพวกเขาจากมัน ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นการปะทะกันระหว่างสามประเภทที่คงทน: Misfit Partners, Fish Out of Water และ Mistaken Identity หลังจากฉากเปิดที่ ตัวละคร Chris Rockเสียชีวิต เราได้เรียนรู้ว่าเขามีน้องชายฝาแฝดชื่อ Jake Hayes; ทารกถูกแยกจากกันตั้งแต่แรกเกิดและไม่เคยรู้จักกันมาก่อน คนแรกเป็นลูกบุญธรรมของครอบครัวที่ร่ำรวย ไปโรงเรียน Ivy League และเข้าร่วม CIA เจคเป็นนักเก็งกำไรและนักเล่นหมากรุกผู้หลงรักนักศึกษาพยาบาล ( เคอร์รี วอชิงตัน )

ปัญหาหนึ่งของภาพยนตร์เรื่องนี้ที่กำกับโดยโจเอล ชูมัคเกอร์คือมันทำให้องค์ประกอบเรื่องราวสำเร็จรูปมากเกินไปในช่วงเวลาทำงาน พิจารณาลำดับการฝึก ซึ่งร็อคมีเวลาเก้าวันในการทำให้กิริยาสมบูรณ์แบบและซึมซับความรู้ของพี่ชายที่เสียชีวิตของเขา น่าแปลกที่ช่วงการฝึกสอนส่วนใหญ่ทำให้เขาเรียนรู้ที่จะรู้จักไวน์ชั้นดีและประเมินคอนยัคโบราณ เขาจะกินข้าวกับผู้ก่อการร้ายหรือไม่? ในขณะเดียวกัน เห็นได้ชัดว่าเขาต้องเรียนรู้ที่จะพูดภาษาเช็กจากพจนานุกรมที่วางไว้บนเตียงนอนของเขา

ผู้ดูแลของเขาที่ CIA คือ เกย์ลอร์ด โอ๊คส์ ( แอนโธนี่ ฮอปกิ้นส์ ) เจ้าหน้าที่ทหารผ่านศึกที่สงบเสงี่ยมอย่างน่ากลัว ซึ่งมีแผนจะแทนที่คู่แฝดคู่นี้ให้อีกฝ่ายหนึ่งในการปฏิบัติการต่อยที่ออกแบบมาเพื่อซื้ออุปกรณ์นิวเคลียร์ที่ถูกขโมยมา เมื่อผู้ซื้อรายอื่นเข้ามาในภาพยนตร์ ภาพยนตร์เรื่องนี้จะเข้าสู่ฉากการไล่ล่าซึ่งทำได้ดีเพียงพอ แต่มากเกินไปและยาวเกินไป

ฮอปกินส์เล่นเป็นตัวละครของเขาตรงกลาง แข็งกร้าว และจริงจัง ร็อคมีฉากที่มีประสิทธิภาพบางฉากที่เล่นตรงๆ แต่ในบางครั้งเขาก็เข้าสู่บทพูดคนเดียวที่ตลกขบขัน ใช่ แต่ไม่น่าเป็นไปได้ ตอนที่เขาถูกยิง เขาจะนึกถึงยานบินเดี่ยวพวกนั้นได้ยังไง? กลยุทธ์ของภาพยนตร์คือการทำให้ทุกซีเควนซ์มีจุดยืนของมันเอง โดยไม่ต้องนึกถึงโทนโดยรวมของหนังเลย เพื่อที่เราจะได้เปลี่ยนจากฉากที่เอาจริงเอาจังไปสู่เรื่องที่กำลังใกล้จะเป็นเรื่องล้อเลียน

จากพล็อตเรื่องนั้น ผมพูดอะไรไม่ออก ยกเว้นแต่ว่ามันมีอยู่ทั้งหมดตามเจตนารมณ์ของการแสดงผาดโผน สเปเชียลเอฟเฟกต์ การไล่ล่า และแอ็กชัน สองทีมที่แข่งขันกันของผู้ซื้อระเบิดชั่วร้ายทำงานอย่างเต็มที่เพื่อจัดหาผู้ชายจำนวนไม่รู้จบที่ยิงปืนกลเป็นจำนวนมาก แต่แทบจะไม่เคยโดนอะไรเลย แรงจูงใจในการระเบิดนิวยอร์กนั้นแทบจะไม่มีการพูดถึง และฉันจะเชื่อสายตาตัวเองได้ไหม? ที่นี่ในปี 2545 - Red Digital Readout อีกอันกำลังนับถอยหลังสู่ศูนย์ เมื่อฉันคิดว่านั่นเป็นความคิดโบราณอย่างหนึ่งที่ในที่สุดก็มีอายุยืนกว่าความสามารถในการดำรงอยู่ได้

สำหรับสาว ๆ เคอร์รี วอชิงตันก็น่ารักและน่าเชื่อในฐานะแฟนสาวของร็อค แต่หนังของบรั๊คไฮเมอร์ไม่ใช่สถานที่ที่จะมองหาการแสดงของผู้หญิงที่มีความหมาย ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีวันจ่ายเงินเดือนที่ดี แต่ในขณะเดียวกันการแสดงที่ดีของวอชิงตันใน "Lift" ภาพยนตร์การขโมยของตามร้านจาก Sundance 2001 ก็ไม่ได้รับการเผยแพร่ ยิ่งขอบคุณยิ่งเป็นบทบาทของGarcelle Beauvais-Nilonในฐานะนักข่าว CNN ที่เป็นแฟนของแฝดคนแรก และเห็นคนนี้เพราะเขาจูบต่างกัน เธอหายตัวไปจากภาพยนตร์เรื่องนี้ทั้งหมดหลังจากสไลด์ที่เหมาะสมแดกดันลงรางซักรีด (อย่างไรก็ตาม: ระหว่างการยิงในโรงแรมนั้น ทำไมไม่มีใครเห็นแขกหรือพนักงานแม้แต่คนเดียว?) ฉันจะไม่บอกคุณว่าฉันไม่ชอบบางส่วนของ "Bad Company" เพราะฉันทำ แต่ความเพลิดเพลินมาในช่วงเวลาที่แยกออกจากฉากแอคชั่นอัตโนมัติและซีเควนซ์สตั๊นต์ที่เกินความสนใจของพวกเขา สำหรับธีมของอุปกรณ์นิวเคลียร์ที่อาจทำลายนิวยอร์ก ฉันมีความรู้สึกว่าหลังจากที่ภาพยนตร์ยุคก่อน 9/11 รุ่นนี้ออกฉาย เราจะไม่เห็นมันอีกมาก